آسیب طناب نخاعی آسیب نخاع است که منجر به تغییرات عملکردی موقت یا دائمی می شود. آسیب می تواند از طریق یک نیروی تروماتیک خارجی مانند شکستگی ستون فقرات یا هر فرآیند بیماری دیگری رخ دهد. در آسیب نخاعی ضربه ای، آسیب ناشی از نیروهای مکانیکی ناگهانی که می تواند طناب را فشرده یا شکاف دهد، رخ می دهد. در ضایعات نخاعی بدون ضربه، سایر شرایط مانند تومور نخاع، عفونت، مولتیپل اسکلروزیس یا دیسک دژنراتیو می تواند به طناب آسیب برساند.

طناب نخاعی یک نوار طولانی از بافت عصبی است که در کانال مهره استخوانی قرار دارد. اگر ما در مورد نخاع به عنوان یک "بزرگراه" اطلاعاتی بین مغز و بدن خود فکر کنیم، هر گونه وقفه می تواند باعث از دست دادن توانایی ما در تفسیر صحیح محیط اطرافمان شود و به روشی که ما / مغزمان می خواهیم حرکت کنیم.

تقریباً 50 درصد از آسیب‌های نخاعی متأسفانه کامل هستند و باعث از دست دادن کامل حس و عملکرد حرکتی زیر سطح آسیب در هر دو طرف بدن می‌شوند. 50 درصد دیگر آسیب‌های نخاعی ناقص هستند و باعث از دست دادن جزئی حس و عملکرد حرکتی می‌شوند که ممکن است یک طرف بدن را بیشتر از طرف دیگر تحت تأثیر قرار دهد.

علائم آسیب نخاعی به سطح آسیب و وسعت نخاع آسیب دیده بستگی دارد. در ضایعات کامل نخاعی، بیماران از دست دادن کامل عملکرد حسی و حرکتی در سطح آسیب و زیر آن را تجربه می کنند. اگر آسیب ناقص باشد، ممکن است کمی احساس و عملکرد حرکتی همچنان وجود داشته باشد. صدمات شدید نخاعی در سطوح بالاتر نزدیک به مغز (به عنوان مثال، در گردن) بیشتر از آسیب‌های شدید نخاعی در سطوح پایین‌تر ستون فقرات، بر قسمت‌های بدن تأثیر می‌گذارد.

علائم می تواند شامل موارد زیر باشد:

• درد یا فشار شدید در محل آسیب


• ضعف عضلانی و/یا از دست دادن حرکت ارادی عضلانی


• از دست دادن احساس در اندام ها یا قفسه سینه


• از دست دادن عملکرد مثانه و روده


• اختلال در تنفس

آسیب های نخاعی معمولاً در اثر تصادفات وسایل نقلیه موتوری، خشونت (به عنوان مثال، جراحات گلوله یا چاقو)، آسیب های ورزشی و سقوط ایجاد می شود. در موارد ضربه‌ای، آسیب به نخاع می‌تواند به دلیل جابجایی قطعات استخوان، آسیب به رگ‌های خونی که می‌تواند منجر به از دست دادن اکسیژن کافی و اختلال در بافت‌های عصبی شود، رخ دهد.

علل دیگر عبارتند از عفونت ها، تومورها یا فرآیندهای دژنراتیو که می توانند به تدریج طناب نخاعی را فشرده کنند. شرایط التهابی مانند مولتیپل اسکلروزیس، سموم و لخته شدن در رگ‌های خونی که اکسیژن و مواد مغذی را به نخاع می‌رسانند نیز می‌توانند باعث آسیب شوند.

تخمین زده می شود که آسیب نخاعی در هر میلیون نفر در سال در 30 تا 80 نفر در ایالات متحده رخ می دهد. سالانه 250000 تا 500000 نفر در جهان از آسیب نخاعی رنج می برند. این بیماری بیشتر در مردان و جوانان 30 تا 40 ساله دیده می شود. بیشتر آسیب ها در سطح گردن (گردن رحم) رخ می دهد

برای ارتباط با بهترین جراح ستون فقرات در تهران کلیک کنید

.

یک شرح حال کامل، وضعیت روانی و معاینه عصبی برای تعیین محل آسیب و تعیین شدت انجام خواهد شد. شدت آسیب اغلب از طریق مقیاس 5 سطحی اختلالات آسیب نخاعی آمریکا (ASIA) به شرح زیر بیان می شود:

• درجه A : کامل. هیچ عملکرد حسی یا حرکتی در بخش های خاجی S4 - S5 (نزدیک دنبالچه) حفظ نشده است.


• درجه B : ناقص. عملکرد حسی اما بدون عملکرد حرکتی در زیر سطح عصبی حفظ شده و از طریق بخش خاجی S4 - S5 گسترش می یابد.


• درجه C : ناقص. عملکرد حرکتی زیر سطح عصبی حفظ می شود. اکثر عضلات کلیدی درجه کمتر از 3 دارند (نمی توانند عضلات را در برابر جاذبه بالا ببرند)


• درجه D : ناقص. عملکرد حرکتی زیر سطح عصبی حفظ می شود. اکثر عضلات کلیدی دارای درجه > 3 هستند (می توانند عضلات را در برابر جاذبه بالا ببرند)


• درجه E : عملکرد حرکتی و حسی طبیعی

آسیب نخاعی از طریق اشعه ایکس، توموگرافی کامپیوتری (CT) و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) تشخیص داده می شود. CT سریعتر به دست می آید و تصویربرداری بهتری از ساختارهای استخوانی نسبت به MRI ارائه می دهد. با این حال، MRI جزئیات بهتری از ساختارهای بافت نرم نخاع به دست می دهد. سی تی یا اشعه ایکس ممکن است به سرعت در یک وضعیت حاد به دست آید و MRI پس از تثبیت بیمار انجام شود.